/n. n. 17/ homunculi, qui, ex Sacra Pagina et Gregorianis
apparitionibus Dei providentiam et
animae immortalitatem statuentes, Atheis irridendi
sui facultatem dederunt. Adversariorum
vero tela iam olim hebetata, quia
nunc nescio a quibus Cyclopibus ad incudem
revocata atque exacuminata, infringenda
obtundendaque sunt (ut aiunt) solido. Nobis
igitur, non popularis aurae rumusculos
quosdam et vanae gloriolae choragia aucupemur,
sed ut Christianam religionem a sceleratissimorum
hominum, ne dicam beluarum,
incursionibus propugnemus, post crebras diuturnasque
cum haereticis decertationes habitas
in 18. nostris libris pro Sanctissimo Oecumenico Concilio
Tridentino conscriptis, Atheorum modo
conatus retundere, reprimere impudentiam,
libidinem fraenare in votis est. Quare primum
hunc librum de Dei providentia, tanquam
aciem quandam composuimus, et adversus
veteres Philosophos direximus, ut qui illorum
praesidio innituntur moderni Athei, eodem
impetu perfracti et labefactati concidant.